A.037 Muzeum Historii Polski, Warszawa
SYTUACJA: Obszar opracowania to prestiżowa lokalizacja obejmująca swoim zasięgiem założenie Osi Stanisławowskiej, Trakt Królewski, skarpę warszawską, budynki wpisane do rejestru zabytków, domki fińskie oraz parkowe otoczenie. To najważniejsze elementy najbliższego sąsiedztwa planowanego Muzeum Historii Polski. W latach siedemdziesiątych zbudowano w tym rejonie Trasę Łazienkowską, która w znaczny sposób zakłóciła ład przestrzenny. Zagłębienie trasy wprowadziło nowy przypadkowy kierunek w urbanistyce, znacznie osłabiając znaczenie Osi Stanisławowskiej oraz rozbiło założenie parkowe i ciągłość ulicy Jazdów. Wprowadzony wówczas węzeł komunikacyjny jest nieczytelny dla użytkowników i sprzeczny z założeniami historycznymi i konserwatorskimi. Znacznie pogarsza przestrzeń miejską, rozbijając jedno ogniwo tzw. „parasola” warszawskiego - Plac na Rozdrożu, Istniejący obecnie okrągły plac z fontanną nie spełnia funkcji miastotwórczej i nie stanowi atrakcji. Przez lata skarpa trasy zarosła nieuporządkowaną zielenią pogarszając dodatkowo percepcję Osi Stanisławowskiej.
IDEA I FORMA: Muzeum Historii Polski to prestiżowe zagadnienie, które zmusza autora projektu do poszukiwań polskiej tożsamości. Jaka jest nasza tożsamość? Jak ją przenieść na język architektury? Z podświadomości wydobywamy zapamiętane z przeszłości dźwięki, symbole, obrazy. Zaczynają pojawiać się pojedyncze hasła: Wawel, arkada, zamek. Zamek jako zamknięta kamienna forma, dziedziniec wokół którego zorganizowana jest funkcja - to elementy do dalszych rozważań. Jednym z podstawowych założeń i potrzeb projektu jest zapewnienie ciągłości parku. Z tego powodu wstępnie przyjęta formuła ulega transformacjom. Pojawiają się rozcięcia, dzielące bryłę na mniejsze formy scalone wspólnym dziedzińcem - forum. Z uwagi na funkcję obiektu w poziomie parteru wprowadzone zostały otwarcia-arkady wciągające przechodniów do wnętrza oraz pozwalające na wglądy. Jedyna część budynku nie posiadająca arkad, dodatkowo podkreślona innym, ciemnym materiałem elewacyjnym oraz wysunięta nad główny ciąg komunikacyjny prowadzący do muzeum z obu kierunków akcentuje główne wejścia do budynku. Ostatecznie powstał współczesny budynek odnoszący się w swojej formie do archetypu tkwiącego w podświadomości. Odważne połączenie arkad wraz z minimalistyczną bryłą muzeum, pokrytą piaskowcem dały pożądany naszym zdaniem efekt.
KATEGORIA: UŻYTECZOŚĆ PUBLICZNA, MUZEUM ROK: 2009 AUTOR: MATEUSZ KUO STOLARSKI, ALEKSANDRA ZDZIECHOWSKA, WOJCIECH JAKSA, PIOTR WALERYSIAK
